maandag 10 oktober 2016

Uit Adagio


'k Huiver van ontzag en glorie
als ik U in mij herken.
Maar ik schaam mij U te dragen
daar ik zoo ellendig ben.
Heden zal ik voor U knielen,
morgen glijd ik weer vandaan,
om gebroken weer te keeren.
't Licht gaat uit en 't licht gaat aan.
Als betooverd aangetrokken,
draai ik immer rond Uw schijn,
aarzelend en toch verlangend
vlam van Uwe vlam te zijn.
Ach ik weet het, 't kan niet helpen,
eerst moet ik den trotschen muur
van mijn eigen ik afbreken,
en dat slaat dat zalig uur.
Dat is juist mijn angst en zorge,
en dàt is mijn laffe pijn,
dat Gij dan te groot geworden,
ik mij zelf niet meer zou zijn.

(uit 'Adagio' van Felix Timmermans)

dinsdag 14 juni 2016

waar de zon aan overuren doet




Hier wordt de vreugde bevestigd: weiden
stappen in een cavalerie van drogend hooi
en juichend zet ik mijn kinderen als jonge
ruiters in het zadel van mijn hals.

Een blije nederzetting is dit huis
en waar de zon aan overuren doet,
heeft men zich dagen verslapen.

Ik leer er begrijpen hoe verdraagzaam
het schaap met zijn zomerlip blaat.
De merel noem ik mooiprater
tegen het onweer in en met kleine
vreugden kan ik reageren op de
commentaar van de koerende duif.

Er zijn grotere dingen op komst,

In dit wijnjaar telt mijn vrouw
de maanden; wellicht behoort het kind
tot de bloedgroep van de vink,
die in de boom een toonladder schuift.

Aan de zwaluwen zijn mijn stallen verhuurd,
zij worden mijn liefste vertrekken:
de balken krijgen sieraden, in die
weelde kan ik tijdeloos verjaren.

Hier voer ik een stil bewind: als een
kamerheer ben ik in de vrede thuis.

Gwy Mandelinck
uit: 'De wijzers bij elkaar', 
Orion 1974.
 

zaterdag 11 juni 2016

Heel ver.


Ik wilde ik kon je in mijn armen nemen,
Dragen heel ver
Langs blanke velden en koele wegen....
De avondster
Zou wel onze vriendlijke leidsvrouwe wezen,
Als over dagmoede landen rezen
Avond- en nacht-
Schaduwen zacht.

Ik zou je voeren langs rozenheg
En vogelwoning.... heel ver weg....
Langs blauwende zeeën en duinige stranden,
Tot wij in Vrede-stede landden,
Waar mensengelaat
Is als een bloem die opengaat,
Wijl zij in lichte vrede staat.

Daar zou ik je leiden....
Bloemige weiden
Zouden er spreiden,
En wuivender bomen groene nacht;
En gouden zangen zouden er bloeien,
En bloeme-vertellingkjes overgloeien
Der blijde heuvlen lachende pracht.

En het zou er zijn
Als blonde morgen in sprookjesland.
En wij zouden er dolen hand in hand,
In onze zielen heel teder bewegen,
Of alles nieuw werd.... langs nieuwe wegen,
In vaste schoonheid van Vrede's zegen.

(1898) Marie Boddart



maandag 7 maart 2016

DAG




Gij neemt de pen - en de regels dansen.
Gij neemt de fluit - en de tonen schitteren.
Gij neemt het penseel - en de kleuren zingen.

Zo wordt alles zinvol en schoon
in de ruimte buiten de tijd die Gij bent.
Hoe kan ik dan iets van U achterhouden?

DAG HAMMARSKJÖLD


Dag Hammarskjöld was een idealist. Hij voelde zich geroepen tot het dienen van de openbare zaak en gaat volledig op in zijn werk. Als secretaris generaal van de Verenigde Naties wilde hij een eind maken aan de kolonialistische opstelling en claims van de grote mogendheden. Vanuit het Handvest van de VN komt hij op voor de belangen en rechten van de kleine landen binnen deze organisatie. 

(Hij werkte van 10 april 1953 tot 18 september 1961, toen hij stierf als gevolg van een vliegtuigongeluk tijdens zijn vredesmissie in Congo.

Dat levert hem dodelijke vijanden op. Ondanks alle oorlogsdreigingen in de wereld blijft Hammarskjöld geloven in een geleidelijke ontwikkeling. Hij zegt: "Ik zal nooit iets doen dat tot oorlog zou kunnen leiden, maar ik zal alles doen om tot verzoening te komen."

Helaas dienen de leiders in deze tijd andere belangen Hammarsjold verongelukte bij een vliegtuigcrash. Ongeluk of?


dinsdag 16 februari 2016

Licht




Gelukkig dat
het licht bestaat
en dat het met
me doet en praat
en dat ik weet
dat ik er vandaan
kom, van het licht
of hoe dat heet.

Hans Andreus



zaterdag 16 januari 2016

De stilte



Luistert de waterval steeds naar zichzelf
Neen, maar boven het water is het stil
De stilte zelf, de stilte luistert wel.

Zo is het; en de mens die ik ben
Gaat in verzen voorbij, als water gaat

Aan and'ren, hoewel ik aanwezig ben.
Ook weet het water niet wat het ontmoet

Op zijne reis, dit weet het vers ook niet
En de dromer weet niet meer wat hij droomt
Of weet hij het alleen slechts kort nog niet...

Hoort de rivier weldra de grote zee
En de dromer de droom waarvan hij droomt?


JWF Buning



donderdag 14 januari 2016

Adagio


De kern van alle dingen
is stil en eindeloos.
Alleen de dingen zingen,
ons lied is kort en broos.

En donker zingt mijn bloed,
van heimwee zwaar doorwogen.
Ik zeil langs regenbogen,
Gods stilte tegemoet.

Felix Timmermans




woensdag 13 januari 2016

Het huisje in de duinen


Ilya Ibryaev:





Muurbloemen bloeiden voor het lage raam. 
Het late middaglicht was warm en bronzen, 
en de ongerepte stilte klonk als gonzen 
van vele kleine vleugelen te saam. 

En achter het beschutte, kleine huis 
verhieven zich de wit-geblaakte duinen: 
een strakke hemel stond boven hun kruinen; 
haast niet te horen was het zeegeruis. 



Hollandse duinen:


Hier scheen de macht van 't onheil te vergaan, 
één ogenblik. Hier scheen 't geluk bereikbaar, 
de lome druk der dagelijksheid ontwijkbaar 
binnen de grens van een beperkt bestaan. 

Welke is die mensen ingeschapen drang, 
die geen vervulling duldt van het begeerde, 
maar altijd van hun zwakke harten weerde, 
waarnaar zij joegen, heel hun leven lang ? 

J.C. Bloem 
Verzamelde Gedichten 


maandag 11 januari 2016

Nieuwe morgen




sundxwn: Chamonix door Emmanuel verzura

't Gebergte ligt
in de nacht verborgen,
maar d'hoogste toppen
zijn verlicht.
Zij zien het worden van
de morgen
in 't aangezicht.



Zo glinsteren
de kristallen tinnen
van mijne ziel
in Gods gelaat,
terwijl zij zelf in de nacht
der zinnen
verdronken staat.

En wijl zij smacht naar
't eeuwig flonkeren
zuigt zij zich vast
aan d'ijdelheid.
En angstig tussen licht
en donk'ren
vergaat mijn tijd.

O Heer, laat mij
het nog beleven
dat Uw genadig morgengoud
door gans mijn ziele
wordt geweven,
want ik word oud.

Felix Timmermans


zaterdag 9 januari 2016

Akkoorden



De dag ging als een bloem verslensen
haar laatste blad verbrandt.
De vrede nevelt over 't land,
de rust dauwt op de mensen.

Uit stilte en uit sterrenlicht
wordt dan een altaar opgericht.
En luister nu, hoe alle dingen zingen
en alles zingend in elkaar vervliet
de mensen en de dingen,
de vreugd', het kwaad en het verdriet,
lijk duizend schoon akkoorden
van een en hetzelfde lied!

O zalig uur, waarop de ziel
gerijpt van zangen,
 zonder beeld of woorden
Gods wil begrijpt!


Felix Timmermans



Van Oud naar Nieuw!



't Voorbije jaar is volgeschreven
we klappen 't oude boek maar dicht
herinnering mag blijven leven
als klein verhaal of stil gedicht.


En als we nu onszelf bevragen
over die wolken wit of grijs;
God liet ons goede en kwade dagen,
we zijn hier niet in 't Paradijs.


't Is goed op verse blanco bladen
iets moois te schrijven voor elkaar
geluk in woorden en in daden
en vriendschap voor het nieuwe jaar.



- auteur onbekend -
dec. 2007 - HAITI en WIJ




Winter




De sterren wintertintelen 
en de maan 
doorschijnt de melkwegnacht. 
Het kraakt van sneeuw op de aarde 
waar ik ga, 
een nieteling, een adem wit, 
een ademdamp van liefde en poezie.


Ida Gerhardt, 
uit De Hovenier - Assen 1961











vrijdag 8 januari 2016

Winterstilte


De grond is wit, de nevel wit, 
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witten rijp beijzeld.

De wind houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
't Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.

De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend toverland is dit?
Wat hemel loop ik onder?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootse, stille wonder.

Jacqueline van der Waals (1868-1922)




Kerstmis



Koud en donker de nacht,
onherbergzaam gesloten
het land,
maar niets
houdt Hem nog tegen
om de kracht van zijn
alomvattende Liefde,
de lichtende schoonheid
van zijn Goddelijk Woord,
uitzinnig vreugdevol
uit te schreeuwen
in een mensenkind,
zijn Zoon,
aan ons gegeven.

Jo Spoor